Osstell-methode

De genezing en osseointegratie van een tandimplantaat zijn voor een arts soms moeilijk te beoordelen. Dit is echter belangrijk voor het beoordelen van risico's bij het plaatsen van implantaten, het bepalen van de genezingduur en het moment van functionele belasting, en het controleren van de implantaten op lange termijn. Daarom is onderzoek gedaan naar methodes om de botkwaliteit te beoordelen, zoals het meten van de snijweerstand tijdens de implantatieprocedure en het bekloppen van het bot met het heft van een mondspiegeltje. Geen van deze proefondervindelijke methodes levert echter voldoende kwantitatieve, reproduceerbare en nauwkeurige meetresultaten op.

In 1992 ontwikkelden Neil Meredith en Peter Cawley aan het Imperial College in London de zogenaamde Osstell-methode voor de controle van het genezingsproces en osseointegratie. De Osstel-methode is gebaseerd op analyse van resonantiefrequenties van het bot. Het is een uiterst nauwkeurige, niet-invasieve, klinische methode ter beoordeling van de stabiliteit van implantaten. Bij deze techniek wordt gebruikgemaakt van een eenvoudige 'smartpeg' die wordt bevestigd aan het implantaat of de abutment, waarna een meting wordt uitgevoerd door een sonde bij de smartpeg te houden. De primaire stabiliteit (direct na plaatsing) of de secundaire stabiliteit (veranderingen als gevolg van de vorming van nieuw botweefsel en de osseointegratie) wordt uitgedrukt in ISQ (Implant Stability Quotient). Deze ISQ varieert van 0 tot 100. In combinatie met een klinische evaluatie kan de Osstell-methode worden gebruikt om te bepalen of het implantaat al belast kan worden. Daarnaast kunnen eventuele problemen in een vroeg stadium worden opgespoord, waardoor de kans op mislukking zoveel mogelijk wordt verkleind. De Osstell-methode is inmiddels in tal van landen de standaardmethode voor klinisch onderzoek van implantaten.

Neoss is de grootste distributeur van Osstell en kan dankzij zijn banden met de uitvinder ongeëvenaarde ondersteuning bieden.